Chociaż kot norweski wygląda egzotycznie, to jest naturalnym kotem. Nie powstał z naukowych doświadczeń genetycznych. Posiada gęstą sierść, dzięki czemu przystosował się do życia w chłodzie. Ta sierść składa się z dwóch elementów. Pierwszy stanowi krótki i puszysty podszerstek. Drugi to długi włos ościsty.
Dzięki temu futro nie może się zamoczyć. Nie ma tendencji do kołtunienia (wystarczy szczotkować je raz w tygodniu). Jest to idealne zwierzę dla osób, którym podobają się długowłose koty, a nie mają czasu na sukcesywną pielęgnację. Barwy futra są różnorakie. Kot norweski trafił na ziemie Skandynawii nie wiadomo skąd. Jedni mówią, że przywieźli go krzyżowcy, inni, że wikingowie z Wysp Brytyjskich. Zaliczany jest do dużych kotów. Osobniki płci męskiej mogą ważyć nawet do 10 kg. Ma mocną budowę, a jego tylne łapy są dłuższe od przednich. Posiada owłosione uszy przypominające wyglądem rysia. Uwielbia mięsne pożywienie, ale czasami może zadowolić się rybą. W latach 70-tych rasa została oficjalnie uznana.